Lucebert * brenger van licht
zo onbedorven mooi
zo kinderlijk naïef
zo absurd als het leven zelf
weerspiegelt de zuil voor het RKZ
het niet zichtbare verdriet
als een boei in de nacht
verlicht het de heimweegezichten
die niet begrijpen
maar de kunst verstaan
opnieuw te beginnen
en te strijden tegen de kwelling
van onrecht en pijn
au bout de la terre
(naar het einde van de wereld)
tussen
verwaaide kleuren
verliefde dagen
roserood lavendelblauw
buigt ze het hoofd zonder vragen
trotseert de wind en stopt de kou
l’amour, ze weet hij wacht
aan het einde van de straat
voorbij tijd
dag en nacht
waar de werkelijkheid haar verlaat
en eiken verlangend dromen
over amandelen en olijf
la provence
oh geurende bomen
voel de warmte van haar lijf
langs
de akkers van de stad
op de adem van de wind
beziet ze het leven wat ze had
hoe de zomer haar bemint
met franse druiven
lauwe wijn
brandende handen
hadden ze je maar
het weerloos lichaam zonder zijn
zo dichtbij
en toch niet daar
over
de klinkers van de bankenlaan
in de stilte van het niets
lijkt haar leven voorbij te gaan
met de snelheid van haar fiets
pas als een zonnestraal speelt
door de spijlen van de wind
en het gras zich verbeeldt
hoe haar petit haar bemint
komt ze thuis
haar gedachten van ver
in de rust van de duinen
au bout de la terre
foto door stadsfotograaf : Peter Hageman
oude kweek
en toen de dagen voorbij waren
van zwoegen en vervelen
onbezonnen,
onherhaalbaar
in het gebouw dat storm en regen
en godvergeten duitsers heeft
doorstaan
kwam het groeien naar volwassenheid
zoals de toren zonder tijd uitkijkt naar
de hemel
in een driehoeksverhouding
met god en de vergankelijkheid
in de oude kweek
gebouw van kennis en monumentale kracht
met gangen die galmen en voetstappen
die zwerven
zonder besef dat gisteren nooit is begonnen
volgde ik het spoor
dat mijn moeders vader achter liet
struikelend in een verzadigd verleden
omringd door zoete woorden
die sijpelend uit de muren
de geur van opa’s trots verspreidden
de goede man draait zich om in zijn graf:
55 appartementen in zijn school van de toekomst
ach, verstoord evenwicht herstelt zich
ook in beverwijk
foto door stadsfotograaf : Peter Hageman
Westerhout
je lijkt
onveranderd en
onweerstaanbaar
groen alleen
je voetsporen
zijn anders rafeliger
dan toen in de vochtige vacht van
het zinloze mos dat stiekem kreunt
naar de kinderen
de hond, de moeder
en het zondagsfatsoen
want alles is
veranderd
ook de bomen
glinsterend in de regen
incasseren
groeien
en buigen
maar ze huilen niet
ik loop op de plek
waar ik wil blijven
hier ben ik
en herinner me niets
alleen de warmte
van een kleine hand
en in de verte
het oude huis
dat zeurt om aandacht
foto door stadsfotograaf : Peter Hageman
De Bree
met een leeg zwaar hoofd
zwerf ik over de Bree
ik geloof niet in de
schoonheid van een stad
maar als het bestaat
is het hier omdat al het andere
lelijker lijkt
de winkelruiten zijn als spiegels
en ik verlang er naar mezelf
te zien
en zoek
als naar een wapen zoek ik
een gezicht, een woord
een betekenisvolle lach
maar niets vult de leegte
ik vind mezelf bij de vijver
voor het station
in de rimpels van het water
breken mijn kolkende gedachten
als heldere druppels op het gras
in deze buurt werd mijn
geschiedenis geschreven
hier heb ik jou gemist
toen je bij me was
foto door stadsfotograaf : Peter Hageman
Kerst op ’t plein
Je begrijpt het niet, zeg je,
ontroering op het plein
in de schaduw van stenen blokken,
de heilige en stille nacht voorbij want
honderden lichtjes wiegen
en in de kribbe een nieuw gezicht
Alsof dat niet samen kan
nieuw
en
oud.
Je moet er eens gaan kijken,
hoe de warme geur
van vurig hout,
van mirre en verwinterde wijn,
wijze mannen lokt
en niet te beroerd zijn
om te geven.
Het mompelen van de toren
als een onbekend verlangen
dat haar hoofd steekt in de mist,
ijle flarden van herkenning in mijn adem
vallen langzaam uiteen
en lossen op
Ik kan het verdragen
als jij het niet begrijpt.
