Nu dan eindelijk, het plein voltooid.
Zonder omwegen loop ik gedachteloos
met mijn fiets over die nieuwe vlakte.
En zie Mens, Stad, Leven. Een beeld
tussen kale perken, jonge bomen en frisse klinkers,
dat Beverwijk uit haar winterslaap wekt. Net als mij.
Ik vang de blikken van de vrouwen, in brons gehuld,
in volle glorie teruggekeerd naar het centrum van de Wijk.
Ik zie ze bijna denken terwijl één van hen achteloos
de armen strekt. Ik kijk naar de twee duiven
die al net als ik, daar opgaan
in de vlucht van het moment.
Ik stap verder. Ze zijn weer terug.
Over een tiental jaren als de bomen weer in opspraak zijn,
de perken beleefd en de inhoud weer mat
dan zal dat brons de klacht weerhouden,
dan zal dat brons door haar stilte spreken.
Zo kort, zo krachtig. Vrouwen en duiven.
Ons beeld. Terug. Op stationsplein.
Natasja Vermoten
Stadsdichter Beverwijk 2016
Foto: Marco Maljaars
Stadsfotograaf 2016