Natasje Vermoten – Schreuder

Auditie

 

De kamer is hol, het bed te koud

de spiegel die huilt en je hoofd zit te vol.

Het leven is de auditie die je maar één keer doet.

Je prevelt de woorden die niet verstaanbaar zijn.

En ondanks mijn gemis naar jouw geluk

verwonder jij, bewonder jij.

 

Het mulle zand tussen je tenen

de warme adem van de zon.

De liefde die zijn zinnen maakt

het begrip nog korter zet.

Een klamme hand haar afdruk

op het matte glas.

Een regenboog aan speelgoed

in die ver verloren tijd.

 

Ik wou dat ik je door kon laten gaan.

 

Een zindering die onuitspreekbaar is

geen werk komt in je op.

Het leven dat zo kwetsbaar is

en de glimlach van je naasten.

Het lichaam dat zijn afbreuk doet

nog voor de eerste ademtocht.

De zoete geuren van je kindje

in ditzelfde ziekenhuis.

 

De kamer is vol, het bed wordt benauwd

de spiegel is kaal en je hoofd voelt te hol.

De auditie ten einde, het publiek vond het goed.
Je stamelt het laatste; alles was fijn

En ondanks mijn gemis naar jouw geluk

verwonder ik, bewonder jij.

Zelfs nu je geen kans meer maakt…

 

 

Natasje Vermoten-Schreuder

natasja vermoten schreuder