Auditie
De kamer is hol, het bed te koud
de spiegel die huilt en je hoofd zit te vol.
Het leven is de auditie die je maar één keer doet.
Je prevelt de woorden die niet verstaanbaar zijn.
En ondanks mijn gemis naar jouw geluk
verwonder jij, bewonder jij.
Het mulle zand tussen je tenen
de warme adem van de zon.
De liefde die zijn zinnen maakt
het begrip nog korter zet.
Een klamme hand haar afdruk
op het matte glas.
Een regenboog aan speelgoed
in die ver verloren tijd.
Ik wou dat ik je door kon laten gaan.
Een zindering die onuitspreekbaar is
geen werk komt in je op.
Het leven dat zo kwetsbaar is
en de glimlach van je naasten.
Het lichaam dat zijn afbreuk doet
nog voor de eerste ademtocht.
De zoete geuren van je kindje
in ditzelfde ziekenhuis.
De kamer is vol, het bed wordt benauwd
de spiegel is kaal en je hoofd voelt te hol.
De auditie ten einde, het publiek vond het goed.
Je stamelt het laatste; alles was fijn
En ondanks mijn gemis naar jouw geluk
verwonder ik, bewonder jij.
Zelfs nu je geen kans meer maakt…
Natasje Vermoten-Schreuder
