Schaakklokjes

Jaarlijks, als je de winter zat bent

Als je uit ziet naar de eerste nakende aarsjes

Dan weet je dat ze komen

Wandelend van station naar dorpswei.

Als verzorgde clochards,

Linnen schoudertasjes en verwarde koppen

Mannen zonder vrouw, druk bezig met dames

Jazzy dromend van de slag die komen gaat.

Een dame verschalken, maar liever de koning

Hoopvol smachten naar akkerse meisjes

Bijna morsig de een, zo elegant de ander

Een duo dat de ellendige donkerheid te lijf gaat.

Dit schouwspel is voor menigeen normaal

Als de voorbode van korte warme nachten

Ik laat mij graag, elk jaar weer

verrassen door schakende nerds en hun februariklokjes.

Jan de Ridder

Verwondering

Verwondering in het leven.

Kan steun en vertrouwen geven.

Kijk met verwondering om je heen.

Leven betekent, niet” alleen”.

Leert de schepping eren.

Het leven gaan waarderen.

Geloven wat men ziet en mint.

Kijk naar de schepping, als kind.

Dingen zien, die nog niet bestaan.

Om het leven binnen te gaan.

Geef schepping kans, om te boeien.

Doet innerlijke mens-zijn groeien.

Zoek in de schepping de kracht.

Ga mee, in die wonderlijke nacht.

Zie de sterrenhemel hoog boven.

In die scheppende kracht geloven.

Moge die kracht ieder omwoelen.

Geloven ziet men niet,wel voelen.

Kijk er naar, geloof in wat je ziet.

Maar vergeet de verwondering niet.

Gerard de Reus.

Robotá ve vysoké peci                               Robot van de hoogoven

Ik vroeg

en kreeg altijd antwoord

verkruimeld in begrippen.

Wat heb ik veel gevraagd

en weinig begrepen.

Onvoorstelbare krachten

geperst in formules

vermorzeld tot praktijk.

Hoeveel proces dacht ik dat een mens kon beheersen?

Leven in machines blazen is een vaders plicht.

Ik heb niet genoeg speelgoed gesloopt

Om dezelfde taal te spreken.

Ik beheers geen proces -het beheerst mij,

gloeiende plak, steeds sneller glijdend

naar een voorbestemde dikte,

in zijn vorm geramd en gerold.

En een vader kan maar zóveel fouten in een proces vermijden.

Je vroeg

en kreeg altijd antwoord.

Wat heb ik veel verhaald

en nog meer te vertellen.

Onvoorstelbare dingen

geperst in verhalen

vermorzeld tot geschiedenis.

Maar hoeveel spreektijd krijg ik mee in het leven?

Jij weet het antwoord.

Één oven vol.

Frits Smid

Ik voel jou nog steeds in al mijn ledematen.

Als ik praat, dan hoor ik altijd iets van jou.

Waarom denk ik steeds wat jij ervan zou vinden,

of wat jij in dit geval eens zeggen zou ?

Ik wil wel verder met mijn leven,

met nog zoveel moois om mij heen.

Er zijn van die momenten waar ik op drijf.

Maar vaak lijkt het ook zinloos

en voel ik me alleen,

heeft mijn zijn niet veel meer om het lijf.

En wie weet van die strijd in mij

en kan begrijpen wat ik bedoel.

Van buiten lijk ik kalm, een sterke vrouw.

Mensen van dichtbij denken te

weten wat ik voel,

maar voelen vooral hun eigen pijn om jou.

Jij bent nu slechts herinnering,

een die ik koester, die blijf ik trouw.

En veeg de wrange tranen van een kinderwang,

neem hun handen in de mijne

en voel weer een deel van jou.

Als een deel van mij waar ik zo naar verlang.

Ik voel jou nog steeds in al mijn ledematen.

Als ik praat, dan hoor ik altijd iets van jou.

Waarom denk ik steeds wat jij ervan zou vinden,

of wat jij in dit geval eens zeggen zou ?

Allerbeste maatjes

het schoentje op de mat

schuift naast de mijne

kleine knuistjes reiken omhoog

dan zweef je in mijn armen

ik maak een vreugdedans

waanzinnig geluk

jouw snoetje tegen mijn wangen

je kinderlach maakt

een intens gevoel in mij wakker

kleine vriend,

ik draag en  bescherm  je

ontdek de wereld voetje voor voetje

Dorothé Rodenburg-Glorie©