Categorie archief: Gedichtendag 30 januari 2014 met tekeningen van Wies Tesselaar

Gerard Castricum

Demente verwondering

 

Ode aan de ouden

die van de wereld niet weten

van een wereld die snel is

hen vlot en allang is vergeten

 

dat ze bestaan maar er nauwelijks zijn

dat ze bevrijd zijn van zinnen

en spreken in woorden die niet samengaan

gebrabbeld en slecht te verstaan

 

ze slijten hun dagen die duren

van donker naar donker

en sloffen de dag door

langs uren die traag zijn

zo traag als hun gang is

door de gangen die lang zijn

ze bieden geen zicht

op het licht van de dag

 

ze zoeken een uitgang

en rammelen aan deuren

die dicht zijn

voor hen zijn gesloten

 

ze zoeken een uitgang

maar dat zal nog duren

 

 

© Gaijus

Pseudoniem van: Gerard Castricum, Ardennenlaan 26, 1966 RV  Heemskerk. 0251236822

gaijus@ziggo.nl

gerardcastricum

 

 

Frits Smid

Robotá ve vysoké peci                               Robot van de hoogoven

 

Ik vroeg

en kreeg altijd antwoord

verkruimeld in begrippen.

Wat heb ik veel gevraagd

en weinig begrepen.

Onvoorstelbare krachten

geperst in formules

vermorzeld tot praktijk.

Hoeveel proces dacht ik dat een mens kon beheersen?

Leven in machines blazen is een vaders plicht.

 

Ik heb niet genoeg speelgoed gesloopt

Om dezelfde taal te spreken.

Ik beheers geen proces -het beheerst mij,

gloeiende plak, steeds sneller glijdend

naar een voorbestemde dikte,

in zijn vorm geramd en gerold.

En een vader kan maar zóveel fouten in een proces vermijden.

 

Je vroeg

en kreeg altijd antwoord.

Wat heb ik veel verhaald

en nog meer te vertellen.

Onvoorstelbare dingen

geperst in verhalen

vermorzeld tot geschiedenis.

Maar hoeveel spreektijd krijg ik mee in het leven?

 

Jij weet het antwoord.

Één oven vol.

 

 

Frits Smid

fritssmid

frits

Fransje Boot

Was ik maar een weerman

 

Was ik maar een weerman

Dan praatte ik over de zon

Die als een druppel op het raam

Door de kamer glijden kon

Ik zou vertellen over buiten

Vroege schemer, koude mist

Er was niks in lucht of wolken

Waar ik niet iets over wist

Ik zou je zeggen: kleed je warm

Met in je tas een paraplu

Maar ik ben geen meteoroloog

En daarom zeg ik je nu

Zie wat mooi in onze kamer

Voel de zon eens prachtig glijden

Kijk hoe ze al dagen warmt

Om ons huisje in te leiden

Zie wat mooi ons nieuwe plekje

Kijk hoe vroeg het donker is

Merk de zachte mist over de lampjes

Het verdwenen zonlicht geen gemis

Voel hoe deze mist het koud maakt

Niet de wind of temperatuur

Maar de kleine druppels zweefdamp

Dat maakt het fris, maar niet onguur

Ach was ik maar een weerman

Dan wist ik hoe het komen zou

waarom je me warm kan laten voelen

als we fietsen door de kou

waarom je mijn huid laat kippenvellen

als de kachel staat te gloeien

waarom je bij de eerste vorst

toch nog iets in me laat bloeien

Ik wou dat ik weerkundig was

Omdat ik dan vertellen zou

Waarom het weer en deze kamer

Maken dat ik nog meer van je hou

fransje boot

Fransje Boot

Els Visser

Ik voel jou nog steeds in al mijn ledematen.

Als ik praat, dan hoor ik altijd iets van jou.

Waarom denk ik steeds wat jij ervan zou vinden,

of wat jij in dit geval eens zeggen zou ?

 

Ik wil wel verder met mijn leven,

met nog zoveel moois om mij heen.

Er zijn van die momenten waar ik op drijf.

Maar vaak lijkt het ook zinloos

en voel ik me alleen,

heeft mijn zijn niet veel meer om het lijf.

 

En wie weet van die strijd in mij

en kan begrijpen wat ik bedoel.

Van buiten lijk ik kalm, een sterke vrouw.

Mensen van dichtbij denken te

weten wat ik voel,

maar voelen vooral hun eigen pijn om jou.

 

Jij bent nu slechts herinnering,

een die ik koester, die blijf ik trouw.

En veeg de wrange tranen van een kinderwang,

neem hun handen in de mijne

en voel weer een deel van jou.

Als een deel van mij waar ik zo naar verlang.

 

Ik voel jou nog steeds in al mijn ledematen.

Als ik praat, dan hoor ik altijd iets van jou.

Waarom denk ik steeds wat jij ervan zou vinden,

of wat jij in dit geval eens zeggen zou ?

els visser

EllyCat

‘WIE BEN IK’

In mijn bed

voor ik slapen ga

denk ik altijd

even na

of ik eigenlijk wel

als mens besta

 

Je weet maar nooit

want ga maar na

wàt als ik als vlinder

dromen ga

en die vlinder droomt

dat ik besta ?

 

*EllyCat*

www.ellycat.nl

‘VRIJHEID’

Krekels

in de kreukels

bij het krieken

van de dag

 

Vaandels

om gevallen

bij het vouwen

van de vlag

 

Tragedies

ten tonele

in het theater

van de lach

 

Of het klopt

kan mij niet schelen

als ik het maar

fantaseren mag

 

*EllyCat*

www.ellycat.nl

ellycat

Dorothé Rodenburg – Glorie

Allerbeste maatjes

 

het schoentje op de mat

schuift naast de mijne

kleine knuistjes reiken omhoog

 

dan zweef je in mijn armen

ik maak een vreugdedans

waanzinnig geluk

jouw snoetje tegen mijn wangen

je kinderlach maakt

een intens gevoel in mij wakker

 

kleine vriend,

ik draag en  bescherm  je

ontdek de wereld voetje voor voetje

 

Dorothé Rodenburg-Glorie©

dorothee

Bas ter Brake

Een duif in de Waag

Er vloog een duif in de Waag

nu eens hoog, dan weer laag

In Hoorn, plompverloren

Liet zich niet vangen

was van de bangen

Tot Nathalie in actie kwam

gericht, trefzeker en…bam!

Dook als een kogeltje

bovenop het vogeltje

Dat zich even veilig waande

toen zij zich een weg naar haar baande

Liefdevol pakte ze het duifje op

droeg haar naar buiten en…hop

Gaf haar de vrijheid weer

De gasten klapten, wat een eer!

Er vloog een duif in de Waag

Bas, dichterbijjou

2 november 2012

Bas ter Brake

bas ter brake

Anna Bongers

ik zie een moeder verdwijnen

en kijk naar je afdruk in de stoel

het zijn verborgen geheimen

die spelen met de groeven in je stem

je lach verwondert mij

zo misplaatst, zonder gevoel

 

je vertelt over frans hoe klein hij was

12 of 13, eerste klas

een laatste groet onder aan de trap

je haren glinsteren in

ongeremde verwarring

je handen vertellen

nooit meer stil te zijn

in de koelkast versmelten etensresten

zich met de geur van oude wijn

 

je vertelt over frans hoe klein hij was

12 of 13, eerste klas

een laatste groet onder aan de trap

sleetse fotoboeken met

leeggelopen herinneringen

uitgehold door de monsters in je brein

maken plaats voor

vreemde fantasieën

die zich verankeren in je zijn

en je vertelt over frans hoe klein hij was

12 of 13, eerste klas

een laatste groet onder aan de trap

de klok vertraagt haar verlichte pas

minuten dwarrelen ongrijpbaar

op de golven van je gedachten

ongewild lijk je te buigen

voor de leegte van het wachten

 

maar

zonder mededogen

vertellen je ogen

over frans, hoe klein hij was

toen je hem voor het laatst zag

zo misplaatst boven aan de trap

 

anna bongers

Annabongers

David van Aalderen

 

 

Ver van alle roering

 

 

Ver van alle roering

Zit ik hier te wachten

Op die ene verrassing

Die mij altijd is beloofd

 

Reeds een aantal keer gekomen

Anderen meegenomen

Bleef ik achter

Met steeds weer

Een nieuw begin

 

Een dageraad

Waar bij iedere zonsopgang

Meer was blijven liggen

In de nacht

 

En mijn kracht

Nu teruggetrokken in mijn bolwerk

Fort waartegen ik zo vaak heb gestreden

Doolhof dat ik zo vaak heb gemeden

Kamp waar ik zo hard heb geleden

Mij doet beseffen

Dat ik ben

 

Als ik daar niet meer mag dromen

Is de verrassing  al gekomen

 

 

David van Aalderen

 

 

Ver van alle roering

 

 

Ver van alle roering

Zit ik hier te wachten

Op die ene verrassing

Die mij altijd is beloofd

 

Reeds een aantal keer gekomen

Anderen meegenomen

Bleef ik achter

Met steeds weer

Een nieuw begin

 

Een dageraad

Waar bij iedere zonsopgang

Meer was blijven liggen

In de nacht

 

En mijn kracht

Nu teruggetrokken in mijn bolwerk

Fort waartegen ik zo vaak heb gestreden

Doolhof dat ik zo vaak heb gemeden

Kamp waar ik zo hard heb geleden

Mij doet beseffen

Dat ik ben

 

Als ik daar niet meer mag dromen

Is de verrassing al gekomen

 

 

David van Aalderen

davidvanaalderen

Arjan Slotboom

Een bijzondere gezellige avond

 

Aan Ramses Shaffy gedacht

Bij het schrijven van dit lied

Hoe een ochtend schemert

hoe stil het is in Amsteram…

 

Aan Ramses gedacht

Bij het schrijven van dit lied

Een glas rode wijn

Hoe mooi een piano die wordt bespeeld

 

Voor de gene

Voor de gene die houdt van lange nachten

Van het glimlachen van de maan naar de sterren

 

En je doet beseffen dat je leeft…

 

Zo`n avond

Zo`n mooie avond

Zo`n avond dat alleen de nacht begrijpt

 

Alleen de nacht…..

 

De nacht van de onbevangenheid en van de dromen

van de liefde en de vriendschap

De tederheid,  de warmte,  het verwonderen en bewonderen,

de troost,  het verlangen…

Het wonder van hoe mensen elkaar ontmoeten

Warm toevallig en onverwacht….

Arjen Slotboom