Weemoed en Deemoed

Weemoed &  deemoed

Gedenk uw dierbaren

Vroeger had de dood een doodgewone plaats in het bestaan. Het kerkhof lag middenin de stad, rond de kerk. De dood en vaak ook het verdriet van de nabestaanden was zichtbaar. Eenmaal per jaar, als de herfst goed was ingezet, was er een speciale dag om de doden te gedenken. Op 2 november, met Allerzielen, werden de doden letterlijk gevierd.

Tegenwoordig lijkt het alsof de dood uit onze dagelijkse gang van zaken is verdwenen. Weggestopt en vaak verbannen naar de randen van stad en dorp en van ons normale bestaan. Natuurlijk, een begrafenis of crematie is tegenwoordig een heftige en vaak uitbundige emotionele uiting van verdriet. Maar daarna herneemt het leven weer zijn jachtige loop.

Het denken aan de overledenen is dan een persoonlijke zaak die zich afspeelt in de herinnering van individuen. Mensen hebben nog wel hun verhalen over hun dierbaren, maar na verloop van tijd zijn anderen vaak te druk om daar veel aandacht aan te besteden.

We missen het. De plaats en de tijd om anderen ons verhaal over onze dode vriend, man, vrouw, kind te vertellen. Wie luistert er nog naar?

Als er maar tijd voor is. Als er maar plaats voor is. Als er maar rust voor is.

We pakken de draad op. Op Allerzielen, 2 november, ’s avonds in de Grote Kerk aan het Kerkplein komen we bij elkaar om onze dierbaren te gedenken. Eenieder die dat wil, krijgt tijd om in een kort verhaal of gedicht zijn of haar geliefde overledene onder de aandacht van de mensen te brengen. Korte verhalen over de mensen die ons zo dierbaar waren, om met elkaar te gedenken en door te luisteren de doden van ons allemaal te maken.

Opdat ze even weer een plek krijgen, herleven en niet in het Eeuwige Niets verdwijnen.